Nie umiem być srebrnym aniołem –

ni gorejącym krzakiem –

tyle zmartwychwstań już przeszło –

a serce mam byle jakie.

Tyle procesji z dzwonami –

tyle już Alleluja –

a moja świętość dziurawa

 na ćwiartce włoska się buja.

Wiatr gra mi na kościach mych psalmy –

jak na koślawej fujarce –

 żeby choć papież spojrzał na mnie –

przez białe swe palce.

Żeby choć Matka Boska

przez chmur zabite wciąż deski –

uśmiech mi Swój zesłała

jak ptaszka we mgle niebieskiej.

I wiem, gdy łzę swoją trzymam

jak złoty kamyk z procy –

zrozumie mnie mały Baranek

z najcichszej Wielkiej Nocy.

Pyszczek położy na ręku –

sumienia wywróci podszewkę –

serca mego ocali

czerwoną chorągiewkę 

ks. Jan Twardowski