Po przeczytaniu tego tekstu Ewangelii najczęściej mówimy o cierpliwości, wytrwałem modlitwie błagalnej, takiej, która się nie zniechęca. Nie tylko o tej pogance, tak żarliwe proszącej Jezusa. Może być ktoś, u kogo w rodzinie nie zdarzyła się żadna katastrofa, diabeł nie dręczy córki, ale bez tych okropności mogą być i inne okropne rzeczy. Ktoś modli się o wielkie sprawy, o powołanie, o świętość - i wydaje mu się, że nikt go nie słyszy, że Bóg ogłuchł, przyszedł, ale nie do niego, do innego. Ten tekst budzi nadzieję, że nie ma modlitw nie wysłuchanych.

     Uderza mnie tu jednakże co innego. Jak zachowała się poganka, kiedy Jezus jej powiedział, że nie należy zabierać chleba dzieciom i rzucać go psom. W tej odpowiedzi mogła odnaleźć odmowę, odrzucenie, przezwisko, porównanie do psa. Czy nas nie zastanawia, że ta zrozpaczona kobieta uśmiechnęła się? W jej odpowiedzi - "Ale i szczenięta jedzą o okruchy ze stołu pańskiego" - kryje się uśmiech. Bardzo dobrze trafiłeś, Panie, bo ja właśnie jestem takim psiakiem.

ks. Jan Twardowski